تأثیر سیاست های تمرکززدایانه دولت هفتم و هشتم بر شکل گیری نهادهای محلی (شوراهای اسلامی)

نهادهای محلی تصمیم گیری که یکی از شاخص های حکومت سالار می باشند، در ایران از ابتدا با فراز و نشیب هایی همراه بوده اند. در هر دوره که نقش مردم در اداره امور کشور پر رنگ تر بوده، با توجه به اینکه ایران سابقه طولانی در استبداد و عدم مشارکت مردم در سرنوشت خود داشته است، از تمرکز زدایی و حاکمیت مردم در امور مربوط به خود وایجاد نهادهایی برای تحقق این امر دفاع کرده اند. تا اینکه با انقلاب مردمی بهمن ماه سال 1357 طومار نظام پادشاهی در ایران برچیده شد و قدرت سیاسی به دست مردم افتاد. بعد از پیروزی انقلاب اسلامی اصل هفتم و اصول 100 تا 106 قانون اساسی جمهوری اسلامی به موضوع شوراها اختصاص یافت و شوراها به عنوان یکی از ارکان نظام سیاسی کشور در قانون اساسی گنجانده شدند. اما به علت وجود مشکلات و موانعی این نهاد محلی تا سال 1377 شکل نگرفت. در این تحقیق ضمن روشن کردن این موانع و مشکلات به بررسی شکل گیری شوراها در دوران ریاست جمهوی هفتم و هشتم و سیاستگذای های دولت در این زمینه می پردازیم. فرض ما بر این است که از آنجا که در این دوران گفتمان غالب گفتمان توسعه سیاسی و تمرکز زدایی از دولت بوده است دولت قانون شوراها را اجرا کرده و گام مهمی در جهت تمرکززدایی اداری برداشته است. هر چند در عمل در مورد موفق بودن عملکرد شوراها ایراداتی وجود دارد و بین آنچه که در قانون اساسی برای شوراها پیشنهاد شده و آنچه که در عمل شکل گرفته تفاوت هایی وجود دارد و تا حدی از اختیارات این نهادها کم شده است اما صرف اجرای قانون شوراها امیدوار کننده است چون همانطور که گفته اند شوراها راهی برای تمرین دموکراسی هستند.